listopad/grudzień 2023

W dziele ewangelizacji kluczową rolę odgrywają dziś świeccy ze względu na ich obecność w życiu publicznym. Na spotkania wspólnot eklezjalnych nie dotrą ci, którym Kościół kojarzy się wyłącznie z duchowieństwem. Homilista, wzywając do uczestnictwa w misji ewangelizacyjnej, winien zaznaczyć, że dokonuje się ona w kontekście ludzkich ograniczeń. Istotna jest więc troska o cnotę pokory.

Wprawdzie wolimy stawiać się w tej historii po stronie Szczepana, ale sam muszę przyznać, że często w dyskusji z drugim człowiekiem staję naprzeciw. Taki jest ten nasz świat, że wygrywa w nim często logika konfliktu. Ten obraz szczękających zębów jest również bardzo wymowny, to opis takiego momentu, w którym przez nasze usta nie mogą przejść słowa łagodzące sytuację, bo zagłuszone są one przez gniew. Jak więc go opanować?

W drugi dzień Bożego Narodzenia, kiedy celebrujemy rodzinność, odwiedzamy się wzajemnie, kiedy myślimy już o nowym roku, w liturgii wspominamy św. Szczepana, jego męczeńską śmierć, a w Ewangelii słyszymy słowa skierowane do uczniów, że nie będzie im łatwo. Święty Szczepan jest dla nas przykładem w tym roku liturgicznym pt. „Uczestniczę we wspólnocie Kościoła”, że wspólnota Kościoła pełna jest ludzi przemienionych Chrystusem, którzy stają się Nim dla innych.

Wobec osoby Jezusa nie da się przejść obojętnie, trzeba się opowiedzieć „za” albo „przeciw”; trzeba powiedzieć „tak” albo „nie”. Zgubne plany zakładają, co najmniej, sprowadzenie dzisiejszego chrześcijaństwa i Kościoła do roli ludowego skansenu. Jednakże ten potulny baranek, przeciwko któremu dzisiaj podjęto zgubne plany jest tym, który jutro będzie ostatecznym Zwycięzcą całej potęgi szatana. I w to wierzymy.

Wydaje się, że dzisiejsze święto wprowadza smutek z powodu okrutnej śmierci św. Szczepana (obraz). Należy on do pierwszych diakonów, którzy opiekują się chorymi (obraz), dają jedzenie głodnym, dzielą ubrania wśród biednych. Diakon Szczepan (obraz) jest przedłużeniem słów i czynów Pana Jezusa, który obdarza ludzi swoją miłości