listopad/grudzień 2023

Szukanie Boga jest zadaniem, do którego został zaproszony każdy człowiek. Jedni już Go znaleźli, inni ciągle szukają. Wszyscy idą ku Niemu mniejszymi czy większymi krokami. Boga łatwiej jest szukać we wspólnocie niż samemu. Szukając wspólnie, można oprzeć się na doświadczeniu tych, którzy już znaleźli, pytać ich, co robić, aby nie zatracić chęci szukania, aby nie zabłądzić.

W polskiej tradycji, pierwszy listopada jest spojrzeniem wstecz. Pełnym miłości i zadumy, ale wstecz. Kościół na ten dzień przewidział jednak spojrzenie przede wszystkim w przód, a raczej w górę. Czy to ludzkie spojrzenie nas zamyka? A mądra wizja Kościoła otwiera? Czy te spojrzenia są w opozycji? Czy nie da się ich pogodzić jako dwóch etapów tej samej drogi?

W tym czasie i przestrzeni trzeba się jakoś urządzić, zdobyć i wywalczyć ile tylko się da: dobrze płatną pracę, mieszkanie, samochód, jakieś minimum luksusu, niezależności, przyjemności, rozrywki... Świat nas tym kusi i podsuwa pod nos – byle byśmy tylko mieli czym zapłacić. I dla wielu jest to jedyny cel i jedyna ambicja, by mieć jak najwięcej. Ale co z tego, skoro to wszystko jest ograniczone skąpą miarą czasu doczesności? Skoro w chwili śmierci to wszystko trzeba będzie zostawić? Nasza natura buntuje się przeciwko przemijaniu i pragnie nieśmiertelności, ale w tej bańce coś takiego nie jest możliwe. Wszyscy muszą umrzeć.

Niezliczona liczba osób, które w swym doczesnym życiu kroczyli drogą Ewangelii. Zakochali się w Chrystusie i ta miłość przynaglała ich do miłości bliźniego.

Dzisiejsza uroczystość mówi nam o trzech rzeczywistościach. Po pierwsze, Kościół oddaje cześć tym wszystkim, którzy nas poprzedzili w ziemskiej pielgrzymce i już osiągnęli udział w niebiańskiej chwale. Po drugie, nam, którzy jeszcze pielgrzymujemy wskazuje drogę, która poprzednie pokolenia doprowadziła do świętości. Po trzecie, przypomina nam zgromadzonym, że i my, i oni – święci – tworzymy jedną wspólnotę, w której święci otaczają nas szczególną opieką.

Niedługo potem dziadek Ani zmarł. Ania długo była smutna posępna, ponieważ bardzo tęskniła. Często pytała, gdzie teraz jest dziadek i czy może do niego przyjść. Aniu – tłumaczyła babcia – dziadek jest z Bogiem, w niebie. Oddziela nas jednak „zasłona” śmierci.