marzec/kwiecień

Jako wspólnota Kościoła mamy udział w chwale Chrystusa. Teraz, na Eucharystii, Pan umacnia w nas tę łaskę. Jako przemienieni przez Pana na chrzcie, w tej godzinie Paschy weszliśmy na świętą Górę, by jednoczyć się z liturgią niebieską i uczestniczyć w życiu samego Boga. Podobnie jak wybrani uczniowie stali się świadkami chwały Chrystusa, tak teraz my uczestniczymy w tej chwale.

A może ludzie tamtych czasów byli przyzwyczajeni do ciągłych zmian, bardziej nomadyczni niż my dzisiaj? Bóg wprawdzie zapewnia Abrahama o swoim błogosławieństwie, ale czy by mi to dzisiaj wystarczyło, żeby podjąć taki krok? A może tu chodzi po prostu o „wyruszanie” z odwagą w nieznane swojego życia – o otwartość na zmiany, o podejmowanie wyzwań? Tak na marginesie tekstu z Księgi Rodzaju, czy Bóg mógł złorzeczyć komukolwiek? Czy ludzie Starego Testamentu nie przypisywali czasem Bogu swoich ludzkich cech?

Pamięć o przemienionym Jezusie dokonała jednak z całą pewnością głębokiej wewnętrznej przemiany. I choć mimo to nie sprawdzą się w chwili aresztowania Pana Jezusa i Jego śmierci na krzyżu, to jednak już jako świadkowie Zmartwychwstałego, całym sercem, oświeceni i umocnienia przez Ducha Świętego poświęcą się głoszeniu Ewangelii.

Lęk przed krzyżem może być jak najbardziej uzasadniony. Krzyż w swoim dosłownym wymiarze to okrutna tortura, która prócz bólu fizycznego i ostatecznie dramatycznej śmierci, niesie ze sobą także publiczne wyszydzenie i wstyd. Z kolei określenie życiowy krzyż oznacza określony trud, zmaganie, przeciwności, które towarzyszą nam na co dzień. Nikt świadomie nie wybiera krzyża jako swojej drogi.

Każdy okres roku liturgicznego daje inny akcent i zabarwienie postaci Chrystusa. Źle by było, gdybyśmy zapamiętali tylko jeden kolor i z niego wyciągnęli naukę na temat całej osoby Jezusa. Wtedy na pewno nie pokazalibyśmy całego piękna jego osobowości i decyzyjności. Podobnie ma się sprawa z czytaniem słowa Bożego. Nie można ograniczyć swoich poszukiwań tylko do jednego fragmentu. Słowo, jak to słowo pisane, może nam wytłumaczyć wszystko. Dopiero, mówiąc językiem matematycznym, średnia arytmetyczna różnych tekstów dotyczących danego zagadnienia, pozwala nam zrównoważyć opinię i uzyskać dojrzały obraz.

W 2 niedzielę Wielkiego Postu jesteśmy świadkami przemienienia Jezusa na górze. Góra jest biblijnym symbolem wejścia w bardzo osobistą relację z Bogiem. Jest miejscem, gdzie Bóg zawiera przymierze z człowiekiem. Na tej górze Jezus przemienia się, jest to pewna metamorfoza. Uczniowie widzą Jezusa, którego wygląd się zmienia. Wybija się Jego bóstwo ponad człowieczeństwo. Uczniowie doświadczają czegoś jeszcze większego. Obłok – jak Obecność w Namiocie Spotkania i głos Ojca, muszą poruszać niesamowicie serca uczniów. Od tej pory mają pewność kim jest ich Nauczyciel.