marzec/kwiecień

Homilia, która ma interpretować ludzkie życie, mogłaby dotknąć następujących problemów słuchacza: doświadczenia grzechu burzącego pokój z Bogiem; tęsknoty serca za szczęściem, prawdą, dobrem, miłością; doświadczenia lęku spowodowanego oddaleniem od Boga; pragnienia życia w bliskości Boga. Warto, by homilista podkreślił, że założony przez Chrystusa Kościół odpowiada na te problemy i tęsknoty, gdyż „komunia ludzi z Bogiem w Kościele przez miłość jest celem, do którego dąży to wszystko, co jest w nim środkiem sakramentalnym” (KKK 773).

Jesteśmy grzeszni, popełniamy błędy, chorujemy, umierają nasi bliscy, doświadczamy zła od innych, ale jako chrześcijanie ostatecznie mamy świadomość, że świat jest w rękach Boga Miłości. Tego, który przytula, pociesza i wzrusza się nad naszymi chwiejnymi krokami. Chodzi o to, aby sięgać po wodę żywą. Nie zmieni to naszej trudnej rzeczywistości, ale doda sił. Pozwoli wstawać, iść naprzód, cieszyć się małymi sprawami, wyciągać rękę do drugiego człowieka, być wdzięcznym. Gdzie podziała się radość chrześcijan?

Wiara wypływająca z wewnętrznego przekonania nadaje sens życiu człowieka, a bez niej stajemy się jak obumarłe drzewo, jak pomnik, w którym nie ma już w sobie życiowej energii. „Kto będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody wytryskującej ku życiu wiecznemu”.

My zaś uwierzyliśmy w to, że w życiu liczy się szczęście, przyjemność, a nie sens i cel. Wolimy pędzić do przodu w korowodzie spraw ważnych i nieważnych, pracy i odpoczynku, planów i nowych wyzwań, radości i smutku, dorabiania się i trwonienia ciężko zarobionych pieniędzy, kłócenia i godzenia. Gnając do przodu jak rozszalały koń, którym nikt nie kieruje. Maksymą tak wielu osób są banalne słowa „byle do piątku”. W piątek, piąteczek, piątunio będzie zabawa, odpoczynek po tygodniu pracy. Później regeneracja sił po tej zabawie. Chwila ciszy i znów kołowrót tygodnia i „aby do piątku”. I tak mijają, dni, tygodnie i lata. Ale po co to wszystko? Czy tylko chodzi o zabawę, dorabianie się, karierę? Czy chodzi o to, aby chwytać te ulotne chwile szczęścia?

My sami, nawet jeśli wydaje się nam, że nasze życie jest bardziej uporządkowane niż życie Samarytanki, wysychamy z pragnienia szczęścia, pragnienia spotkania kogoś, kto nam wszystko objawi. To spotkanie trwa teraz, Jezus jest naszą skałą, z której wypływa nieskażona woda. Jezus jest naszą studnią, naszym źródłem, z którego płynie Boże życie, Boża łaska. Każdy z nas, nawet jeśli się do tego nie przyznajemy otwarcie, tęskni za miłością, za szczęściem, za prawdą, za dobrem, za pięknem. Tu możemy te duchowe pragnienia nasycić, bo tu jest nieskażone źródło.

Każdy z nas tutaj obecnych wiele razy miał do czynienia z wodą. Dzięki wodzie chrztu staliśmy się dziećmi Bożymi, a przez to słowa wypowiedziane przez Chrystusa do Samarytanki odnoszą się również do nas: zobowiązują do osobistych spotkań z Tym, który jest fundamentem chrześcijańskiego życia. Autor Listu do Rzymian zapewnia nas, że „uzyskaliśmy przez wiarę dostęp do tej łaski, w której trwamy i chlubimy się nadzieją chwały Bożej” (Rz 5, 2). Powinniśmy cieszyć się z przynależności do Chrystusa, ponieważ tylko dzięki Niemu mamy szansę osiągnąć nieprzemijające szczęście w niebie.