marzec/kwiecień

Głoszący słowo ma pokazać, jak Chrystus dokonuje „oświecenia” człowieka, i że blask Chrystusa jaśnieje na obliczu Kościoła (por. KK 1). Chrzcielne oświecenie uzdalnia i zobowiązuje wspólnotę Kościoła do konkretnych postaw, które można streścić w słowach: „Postępujcie jak dzieci światłości”. Realizowanie tego zadania jest możliwe dzięki trwaniu w Chrystusie.

Wydaje się, że współczesny słuchacz Ewangelii dozna pewnego rozdarcia. Z jednej strony cała dzisiejsza scena jawi się nieprawdopodobna (niewidomy od urodzenia – nagle widzi) i sprawia wrażenie, jakby ewangeliście chodziło o symboliczne przekazanie pewnej duchowej prawdy. Z drugiej strony jedynie duchowe odczytanie – Chrystus uzdrawia z duchowej, a nie fizycznej ślepoty – rodzi wrażenie, jakby Ewangelia redukowała się do mitu.

Jezus jest Tym, którego widzimy podczas każdej Mszy św. pod postacią chleba, jest Tym, który podczas każdej Eucharystii mówi do nas. Czy wierzymy w Niego? Czy Go słuchamy? Czy jest dla nas prawdziwie „światłością świata”, światłem na naszych życiowych drogach?

Ciemności wypełniają serce człowieka wtedy, gdy jest w nim grzech. Dopiero gdy staniemy przed Jezusem mając świadomość swojej ciemności i przyjmiemy Jego dar – nawet jeśli jest to ślina zmieszana z błotem, a więc nie najwspanialszy balsam – dzieje się cud Światła. A z niego wynika posłanie. Niewidomy usłyszał od Jezusa by się obmył w sadzawce Siloam, co się tłumaczy: Posłany. Poszedł i jako widzący „zrobił wielkie zamieszanie” wśród tych, którym wydawało się, że widzą.

Słyszymy dzisiaj o niewidomym od urodzenia. Od początku swego życia żył w ciemności. Od momentu spotkania z Chrystusem zaczął żyć w świetle. Pan Jezus przywrócił mu wzrok fizyczny konkretnym gestem. Uczynił błoto ze śliny i pomazał nim oczy. Kazał mu iść i obmyć się w sadzawce. Niewidomy zaczyna widzieć wszystko co go otacza. I nie tylko to. Otwierają się oczy jego duszy. Zaczyna wierzyć. Jego życie wypełnia światło Boże. A faryzeusze, przekonani o swojej mądrości i światłości, pozostają w ciemności. Pozostają ślepi duchowo.

Człowiek sam dla siebie nie jest doskonałym przewodnikiem, potrzebuje Boga, by zobaczyć więcej, by sięgnąć głębiej, by przejrzeć i zobaczyć światło życia, wiary i nadziei. Najpierw jednak należy zaufać, przyznać się do własnej niedoskonałości i podążyć za Bogiem, by wyjść z ciemności niewiary i niewiedzy.