marzec/kwiecień

Orędzie zbawcze tej niedzieli odpowiada na ludzkie pytania i problemy, m.in. doświadczenie duchowej śmierci poprzez trwanie w grzechu, lęk przed śmiercią, egoizm spowodowany niewolą śmierci, pragnienie życia wiecznego. Zobowiązania moralne wynikające z otrzymanej łaski można streścić w słowach wziętych z modlitwy po Komunii: „Być zawsze żywym członkiem Kościoła”.

Wskrzeszenie Łazarza, którego Jezus kochał, jest historią spektakularną. I chociaż zbudowaną z wielu detali, nasuwającą wiele pytań. Intersujące jest w jaki sposób siostry umierającego Łazarza przekazały wiadomość Jezusowi? Przecież nie było wtedy ani smartfonów, ani poczty elektronicznej. Gołębie pocztowe – też wtedy chyba nie funkcjonowały jako narzędzie komunikacji. Kogo posłały więc do Jezusa? Jak długo trwało to przekazanie wiadomości? Zachowanie Jezusa, gdy dowiaduje się, o tym, że jego przyjaciel jest poważnie chory, ba, że tak de facto jest na progu śmierci, też jest zastanawiające.

W domu Łazarza również panowała atmosfera przygnębienia, a nawet pewnego rozżalenia, że Jezus nie przyszedł wcześniej i nie zapobiegł śmierci. Marta jednak ciągle miała jakąś nieokreśloną nadzieję, że Jezus potrafi pomóc. Nie wiedziała co prawda, na czym ta pomoc miałaby polegać, ale ufała, że Jezus wie. Nieraz też tracimy grunt pod nogami, wszystko nam się wali, a w tym bólu jesteśmy rozżaleni na Boga, że nie pomaga. Ale jeśli tylko tli się w nas jakaś iskierka nadziei i wiary, że Bóg nie jest jednak obojętny, to pomoc z góry przychodzi.

Wiemy, że należy jasno rozróżniać wskrzeszenie i zmartwychwstanie. Wskrzeszenie było cudem, który dotyczył Łazarza. My spodziewamy się czegoś więcej – zmartwychwstania na wzór Chrystusa, z Którym królować mamy na wieki. Wskrzeszenie Łazarza było przywróceniem mu życia ziemskiego, które po raz kolejny miało zakończyć się śmiercią – zmartwychwstanie jest zaproszeniem człowieka do uczestniczenia w wiecznym życiu Boga. Warto jednak scenę wskrzeszenia Łazarza opisaną nam przez Świętego Jana w Ewangelii przyjąć jako istotną pomoc w wierze i w budowaniu nadziei zmartwychwstania. Tego zmartwychwstania, którego autorem i wykonawcą wobec każdego z nas jest Bóg, Który pochyli się nad naszymi grobami kiedyś jak Jezus przy grobie Łazarza.

Ktoś może powiedzieć: to wspaniała historia. Można zazdrościć Łazarzowi tego, co przeżył, ale jak to się ma do mojego życia? Po co mi to wiedzieć? Otóż po to, żebyś poznawał Boga i Jego miłość, a przez to, byś wiedział jaką drogą i dokąd Bóg chce cię doprowadzić. W historii Kościoła, który działa w imię Jezusa i jest Jego Mistycznym ciałem dzisiejsza Ewangelia była uznawana za tzw. Ewangelię chrzcielną, czyli taką, która odsłania tajemnicę chrztu świętego. Czytana ona była tym, którzy przygotowywali się do przyjęcia sakramentu chrztu świętego. W Kościele pierwszych chrześcijan sakrament chrztu świętego udzielany był dorosłym.

Gdy Pan Jezus płakał z Marią i Martą na pogrzebie Łazarza, pokazał nam miłość i troskę Boga o nas. Panu Bogu zależy na nas, jesteśmy dla Niego ważni – i to każdy z nas! Pan Bóg wie, że nasze życie bywa też trudne i ciężkie. Przecież chorujemy, spotykają nas różne przykre doświadczenia, czasem umierają też nasi bliscy. Niedawno moja znajoma, Monika, mówiła mi jak bardzo się smuci i tęskni za Dziadkiem, który umarł. Jednak Pan Jezus mówi do nas, że On ma władzę nad życiem i śmiercią oraz że w niebie przygotował dla nas dom, w którym będziemy wszyscy szczęśliwi.