styczeń/luty 2023

Homilista może podjąć temat wezwania do bycia uczniem Chrystusa. W Kościele znajdują się ci którzy jasno i klarownie słyszą głos Boga tak jak Szymon, Andrzej, Jakub czy Jan i w nim służą (por. Mt 4, 12–23). Są i tacy, którzy doświadczają niepokoju czy niezadowolenia płynącego z instytucji Kościoła.

Co jest najważniejsze w głoszeniu Ewangelii? Jak należy ją głosić „nie w mądrości słowa”? Czy prostym, konkretnym słowem, bez ozdobników czy emfazy? Ale przecież także Paweł głosił obfitym słowem, kunsztownie zbudowanym według zasad retoryki. Czy więc sam przeczy sobie? A może chodzi tu o głoszenie czynem albo przynajmniej o takie słowo, które znajduje odbicie w czynie, a nie pozostaje mądrością „bez pokrycia”?  

Na szczęście Pan Bóg zadbał o to, abyśmy nie ulegali zwątpieniu i zostawił nam swoje Słowo, które zawsze ma moc i dotyka w każdym czasie oraz podnosi na duchu. Warto zatem w Bożym słowie zobaczyć, że jest ono dobrym lekarstwem na nasze ciemności i daje nadzieję na znalezienie prawdziwego światła. Potwierdzeniem tego jest świadectwo pewnej osoby, z którą rozmawiałem. Powiedziała mi, że „Pan Bóg nigdy nie spóźnia się ze swoim Słowem i gdy jest jej ciężko, zawsze bierze do ręki Biblię, w której znajduje podpowiedzi na codzienne trudności”. Co mówi do nas dzisiaj Bóg, który jest naszym światłem i zbawieniem?

Czasem my, ludzie, z różnych powodów nie chcemy Go słuchać, za Nim iść, mimo że dostrzegamy Boże działanie. Czasem po prostu nie mamy siły lub uważamy, że robimy takie rzeczy, że On na pewno nami się nie zainteresuje. On nie zniechęca się Nami. Przychodzi, abyśmy doświadczali, że jesteśmy jego ukochanymi dziećmi. Nie wiem, jak przemieni twoje czy moje życie. Oni zaryzykowali.

Wielu ludzi, zwłaszcza młodych, żyje teraz w ciemnościach depresji, smutku, zagubienia i grzechu. Po wielokroć dzieje się tak, że choć człowiek na zewnątrz się uśmiecha, udaje, że wszystko jest ok, wewnętrznie zapada się w ciemność. Czuje, że nic nie ma sensu, że nie radzi sobie z życiem, że codzienność go przerasta, a on jest sam, przeraźliwie osamotniony, pozbawiony miłości i wsparcia, jakiego pragnie. Może dzisiaj, ktoś z was czuje w głębi serca, że nosi w sobie śmierć, że na nic już nie może liczyć i że w przyszłości może być tylko gorzej. A może ktoś myśli o sobie: nie, mnie Bóg nie może kochać, bo zrobiłem w życiu tak wiele złego!

Dzisiejsza Ewangelia opowiada nam o początkach działalności Jezusa, jako Mesjasza. Kilka skromnych informacji, jakich dostarcza nam ewangelista, ukazuje z jednej strony prostotę życia Jezusa, który osiedla się, znajduje sobie miejsce do mieszkania w miejscowości Kafarnaum. Z drugiej strony jednak życie Jezusa pełne jest niezwykłości. Od początku wiadomo, że Jezus nie jest jedynie nauczycielem, który zadaje ciekawe pytania, pokazuje życie z innej perspektywy czy konfrontuje ludzi z różnymi przekonaniami.