styczeń/luty 2023

Warto podkreślić, że w celebracji liturgicznej tej niedzieli jawi się początek formacyjnej drogi uczniów Chrystusa, którymi może stać się każdy człowiek. Słowa błogosławieństw są bowiem zbawieniem „tego” świata. (…) Homilista powinien zatem odnieść się do konkretnych współczesnych sytuacji, kiedy to człowiek jest odrzucany, nie ma głosu, albo jego głos jest pomijany, nie ma siły przebicia, jego trudna sytuacja jest w społeczeństwie niezauważana.

Błogosławiony to człowiek, który dostrzega i podziwia piękno stworzenia, ale w nieunikniony sposób staje w opozycji do współczesnych i bardzo wpływowych architektów przemian społecznych. Czy zatem jesteśmy skazani na cierpienia i wykluczenie, zaś radości należy upatrywać w zbawieniu, które przecież wykracza poza doczesną egzystencję? Za Jezusem podczas Jego ziemskiej działalności podążały tłumy. Zapewne wielu liczyło na kolejny cud, zaspokojenie głodu, pokrzepiające słowa o godności dziecka Bożego.

Błogosławieni, to znaczy: szczęśliwi. Jakże trudne to szczęście według Bożej mądrości! Można je przyjąć i zgodzić się na nie tylko w duchu wiary, bo z czysto ludzkiego punktu widzenia, w duchu tego świata, jest to wręcz niemożliwe. Z tych szczególnych życzeń Boga dla człowieka, Jezus uczynił drogę, po której sam przeszedł. I to właśnie ta droga jest podstawowym kryterium i probierzem wiary. „Kto chce iść za Mną…” (Mt 16, 24). Nie musisz. To propozycja skierowana ku ludzkiej wolności.          

Przeżywając eucharystyczne spotkanie, wkraczamy w liturgiczny czas zwykły roku kościelnego; odczytujemy naszą codzienność w świetle elementarnych zasad, które panują w Bożym świecie. Wokół nas być może narasta zamęt ideologiczny, społeczny i kulturowy. Wzmagać się będą głosy decydujące o poziomie życia poszczególnych ludzi na podstawie rodowodu, przynależności do panującej mody, poprawności politycznej, deklaracji ideowej. Narastać będą tendencje, aby tych, co trwają przy Bożych zasadach eliminować, ograniczyć, spychać na marginesy życia, deprecjonować.

Błogosławieństwa Jezusa to nie jest wymaganie postawione przed chrześcijanami, ale to punkt dojścia ich drogi wiary. Jezus pokazuje, co się może stać, kiedy Mu zaufam. Odkryję wtedy szczęście w każdej życiowej katastrofie i niepowodzeniu. Podczas gdy to szczęście proponowane przez media i współczesną kulturę jest bardzo nietrwałe, to które obiecuje Jezus opiera się na solidnych fundamentach.

Wezwanie do świętości skierowane jest do każdego człowieka. O ważności owego powołania świadczą słowa Świętego Pawła, który w swoim pierwszym liście do wyznawców Kościoła w Koryncie akcentuje potrzebę zawierzenia, zaufania, przede wszystkim zaś praktycznej realizacji przykazania miłości. Kieruje swoje pouczenia do tych, którzy „zostali uświęceni w Jezusie Chrystusie i powołani do świętości wespół ze wszystkimi, którzy na każdym miejscu wzywają imienia Pana naszego Jezusa Chrystusa” (1 Kor 1, 2).