wrzesień/październik 2023

Członkowie wspólnoty Kościoła są odpowiedzialni nie tylko za samych siebie, lecz także za dobro swych braci i sióstr. Również i oni spełniają rolę „stróżów”, o których mówi prorok Ezechiel. Tekst Ewangelii wyjaśnia dokładniej, w jaki sposób powinno wyglądać to „alarmowanie” (napominanie) osób, które grzeszą.

W dobie nieskrępowanej autonomii człowieka i jego nieograniczonej wolności zwrócenie uwagi komuś, kto postępuje niewłaściwie, popełnia zło (także człowiek dorosły), wydaje się być niemal czymś archaicznym i naruszeniem jego prawa wyboru, nawet jeśli mamy dobre intencje i zamiary.

Dlatego Jezus daje nam procedurę, dzięki której można tego uniknąć i zażegnać konflikt. Pierwszym krokiem jest uświadomienie sobie krzywdy. Dla skrzywdzonego to proste, bo krzywda boli i daje o sobie znać. Ale dla krzywdzącego to nie jest wcale takie oczywiste, że kogoś krzywdzi, bo mógł to zrobić nieświadomie. I dlatego trzeba mu o swoim bólu powiedzieć.

Niestety, nieraz zdarza się, że zmuszeni jesteśmy wypowiedzieć albo przyjąć także trudne słowa. Z całą pewnością do takich zaliczyć trzeba upomnienie. W nauczaniu Pana Jezusa także i ten temat został poruszony. Chrystus ukazał nam, czym jest upomnienie braterskie i do czego powinno ono prowadzić człowieka – tak tego, który upomina, jak i tego, który owe upomnienie słyszy.

To teraz warto zrobić sobie rachunek sumienia. Jak u ciebie z miłością? Potrafisz odpłacić dobrem za zło? Kochać nieprzyjaciół, czyli pomóc komuś, kto tobie szkodzi? Ile w tobie jest bezinteresowności? Zapłata, to nie tylko pieniądze. To może być też pochwała, uznanie grupy, czy nawet tylko własna duma z samego siebie. A jeśli tak zupełnie nic z tego nie masz... co wtedy?

Co zatem mamy czynić, aby nasze życie w tych różnych wspólnotach, pomimo pojawiających się trudności, jak: nieporozumienia, kłótnie, czy też obrażanie się na siebie, przebiegało harmonijnie? Czym mamy się kierować, aby w tych wspólnotach było nam po prostu dobrze?