wrzesień/październik 2023

Istotą duszpasterstwa nie jest administrowanie, lecz budowanie wspólnoty. Jan Paweł II na zakończenie Roku Jubileuszowego w Liście apostolskim Novo millennio ineunte napisał: „Czynić Kościół domem i szkołą komunii: oto wielkie wezwanie, jakie czeka nas w rozpoczynającym się tysiącleciu, jeśli chcemy pozostać wierni Bożemu zamysłowi, a jednocześnie odpowiedzieć na najgłębsze oczekiwania świata” [43a].

To są również dla mnie opowieści o tym, jak można doznać zawodu. Oraz o tym, że mimo tego zawodu można próbować odbudować relacje, wrócić do pierwotnej miłości, szukać rozwiązań, a ostatecznie coś zrywać dopiero, gdy nie ma już innej drogi ratunku. Czasami dla mnie banalnie brzmi wyrażenie, że Bóg zawsze daje szansę.

I w tym momencie pojawia się dramatyczne pytanie Boga, który doznaje zawodu ze strony Ludu, spotyka się z odrzuceniem, jest pomijany: Co jeszcze miałem zrobić dla was, żebyście mnie nie odrzucili? Dlaczego odrzucamy miłość? Może bierze się to z zapomnienia, niewiary w Boga. Ludzie pytają: skąd ma wiedzieć, czy to Pan Bóg? Czy on istnieje? A może też bierze się to z chciwości i zachłanności człowieka.

Spoglądamy również na kryzys modlitwy, a czasem i doświadczamy erozji relacji, gdy Bóg staje się obojętny. I tu ponownie na plan pierwszy wkracza miłość Boga i Jego ciągła troska: „Co jeszcze miałem uczynić winnicy Mojej?”.

Można uznać, że Kościół należy do mnie, a nie do Boga i chcieć urządzać go według swoich wizji. Można uznać, że winnica Kościoła jest niedopasowana do świata i zacząć ją niszczyć jak dzik i zwierzęta leśne według słów Psalmu 80. Można uznać, że Jezus i Jego Kościół nie są mi potrzebne, i wystawić poza mur swojego życia. Można być nominalnie w Kościele, a w sercu zabójcą i zbuntowanym na Boga rolnikiem.

Pan Jezus w swoim nauczaniu często odwoływał się do przykładu winogron, winorośli i winnicy, bo w Jego czasach w Palestynie, były one uprawiane od kilku tysięcy lat. Pan Jezus często używa porównań do winnego krzewu – bo winogrona były tak znane mieszkańcom Palestyny, tak bliskie jak nam np. jabłka. I przejdźmy do Ewangelii.