listopad/grudzień

Przedsmakiem eschatologicznej radości i bliskości Pana jest Eucharystia. W trakcie celebracji Kościół woła o głębokie nawrócenie: „abyśmy zawsze wolni od grzechu i bezpieczni od wszelkiego zamętu, pełni nadziei oczekiwali przyjścia naszego Zbawiciela, Jezusa Chrystusa”.

Jest jeszcze COŚ, czego bardzo pragniemy, a co trudno wyrazić, nazwać. Tym CZYMŚ jest powiew Ducha Świętego… Może Go dać tylko Bóg.

Iz 12 Dzisiejszy psalm responsoryjny jest pieśnią wyjętą z Księgi Izajasza. Księgi prorockie w Biblii często zawierają teksty poetyckie. Kiedy Boży posłańcy wygłaszali swoje przesłania, najłatwiej było je zapamiętać i przekazać w formie wierszowanej. Księga Izajasza powstawała na przestrzeni kilku wieków – od czasów działalności proroka (VIII w. przed Chr.) aż do końca niewoli babilońskiej (VI w. przed Chr.). Zebrano w niej zarówno nauczanie Izajasza, jak i późniejsze tradycje, które odwoływały się do jego duchowego dziedzictwa. Rozdział dwunasty, z którego pochodzi dzisiejszy tekst, należy do najstarszej części Księgi.

Bóg mówi dziś przez proroka Sofoniasza, że każde zło przemija i warto się radować. Uczyć się karmić drobiazgami życia, dostrzegać dobro, z małych rzeczy się cieszyć.

W sercu każdego człowieka zapisane jest pragnienie radości. Powiedziałbym nawet, że wielkie pragnienie radości. Radości prawdziwej, która nie kończy się wraz z końcem konkretnego spotkania czy wydarzenia, ale trwa i dodaje sił.

Cel homilii: ukazanie dzieciom, że trzeba nam nie tylko słuchać o zaleceniach św. Jana Chrzciciela, ale przede wszystkim wcielać je w życie. Potrzebne rekwizyty: miotła i szufelka.