listopad/grudzień

Ostatecznym urzeczywistnieniem jedności rodzaju ludzkiego zamierzonej przez Boga od stworzenia, a której Kościół pielgrzymujący był „niejako sakramentem” (por. Lumen gentium, 1), stanie się dla wierzącego ostatecznym wypełnieniem woli Boga. Ci, którzy będą zjednoczeni z Chrystusem, utworzą wspólnotę odkupionych, „Miasto Święte” Boga (Ap 21,2).

Jak jednak pogodzić tę ograniczoną wiedzę z boską naturą Chrystusa? A może Chrystus miał na myśli nie jakiś rozumiany po ludzku katastroficzny moment w czasie, lecz raczej punkt zwrotny w historii człowieka, którą On zmienił swoją śmiercią i zmartwychwstaniem?

Hebrajskie imię Mikael oznacza „Któż jak Bóg”. Późniejsze tradycje żydowskie przedstawiają archanioła Michała jako pierwszego z aniołów, którzy przeciwstawił się buntowi Szatana. Kiedy Szatan zbierał wokół siebie aniołów oburzonych na Boga z powodu stworzenia przez Niego człowieka, Michał miał zakrzyknąć „Któż jak Bóg!” i wokół niego zgromadzili się aniołowie posłuszni Bogu. Midrasze, czyli żydowskie interpretacje opowieści biblijnych, mówią, że to właśnie Michał miał być jednym z aniołów, którzy odwiedzili Abrahama. On także miał powstrzymać rękę Abrahama, kiedy ten chciał złożyć w ofierze Izaaka. W Księdze Daniela Michał jest przedstawiany jako anioł opiekuńczy ludu Izraela, który walczy z aniołami-opiekunami innych ludów. W Nowym Testamencie Michał jest wodzem niebiańskiej armii, która pokonuje siły Szatana (Ap 12,7–9).

Można więc skupiać się na tym, co przerażające, a można też wyłapać z tych opisów słowa nadziei. Uczcie się, obserwujcie, innymi słowy: przygotujcie. Nie tyle na to, co straszne, ile na to, że Pan przyjdzie. Jezus więc nie straszy. Wielokrotnie zresztą mówi w Ewangelii do uczniów, aby się nie bali.

To nie jest metafora. To opis rzeczywistości, która nas czeka. Czy zdajemy sobie sprawę z tego, że to może stać się w każdej chwili? Czy jesteśmy gotowi na to, że świat, jaki znamy, przeminie? A może, podobnie jak niektórzy, żyjemy w iluzji, że mamy jeszcze dużo czasu? Czy nie traktujemy tych tekstów biblijnych jak mini scenariusz filmu katastroficznego?

Czy zatem pozostaje nam dorosłym modlitwa za młodzież i cierpliwe czekanie na to, by sami odkryli obecność Boga w swoim życiu? To też, ale jest jeszcze jedno zadanie: stworzenie środowiska wiary. Zauważmy, że w każdym czytaniu pojawia się dzisiaj wspólnota.