listopad/grudzień

Homilista może również odnieść się do zjawiska porzucania życia religijnego przez osoby młode. Rodzice i dziadkowie takich dzieci nie mogą z tego powodu rozpaczać, ale w pierwszej kolejności zatroszczyć się o własną więź z kochającym Ojcem. Świadectwo dojrzałej wiary rodziców daje nadzieję na nawrócenie ich dzieci.

Dzieciom zaleca posłuszeństwo. Czy zawsze jest ono wskazane? A co, gdy rodzice robią coś złego? Jak wtedy z miłosierdziem napomnieć ich o tym? Czy można to robić? Rodzicom zaleca, by nie rozdrażniali dzieci. Jak to rozumieć? Przecież chyba nie chodzi o spełnianie ich zachcianek? Jeśli nie, to o co?

1 Sm 1,20–22.24–28 Dziś czytamy jedynie krótki fragment opowieści o losach niemogącej mieć potomstwa Anny. W kulturach starożytnego Bliskiego Wschodu bezpłodność uważana była za przekleństwo. Z kolei znakiem błogosławieństwa dla rodu było liczne i zdrowe potomstwo. Opowieść o Annie, która wybłagała u Boga, by zajść w ciążę i urodzić syna swemu mężowi, stała się modelem literackim także dla innych opowiadań, które znajdziemy na kartach Biblii. Ten sam motyw odnajdziemy w historii Elżbiety, Zachariasza i ich syna Jana, a także w Łukaszowym opisie zwiastowania Maryi, że zostanie matką Syna Bożego (Łk 1). We wszystkich tych przypadkach narodzeni dzięki Bożej interwencji chłopcy staną się wykonawcami Bożych dzieł.

Niedziela Świętej Rodziny: Jezusa, Maryi i Józefa, przeżywana już w rozpoczętym przed kilku dniami Roku Jubileuszowym, nie tylko prowadzi nas do Jezusa Chrystusa, który jest źródłem nadziei, ale pokazuje nam że jako ludzie wierzący mamy być pielgrzymami nadziei. Takie hasło zresztą ma Rok Jubileuszowy 2025, który prowadzi nad do Jezusa Chrystusa, jedynej nadziei świata i człowieka, aby w ten sposób uczynić nas we wspólnocie Kościoła i we wspólnocie rodziny prawdziwymi pielgrzymami nadziei.

My przecież do końca nie wiemy, jak wyglądało Boże Narodzenie, jakie było pomieszczenie, kto, gdzie stał i co robił. Ale odkąd tworzymy bożonarodzeniowe żłóbki, stajenki, szopki, to właśnie tak przedstawiamy tajemnicę, którą wspominamy. Przedstawiamy Jezusa w centrum wydarzeń, a wszystkich pozostałych zorientowanych na Niego.

Zaginięcie Jezusa podczas świąt paschy ma w sobie trochę z tego buntu nastolatka i sprawia, że Jezus ukazany przez Łukasza jest bardziej ludzki. Co więcej, skoro przeżywał taki czas, doskonale rozumie wasze zmagania podczas dojrzewania do dorosłości.