listopad/grudzień

Podczas homilii wierni powinni nabrać pewności, że Bóg nadal posługuje się słowami. Z ambony, miejsca herolda dobrej nowiny, nie głosi się orędzia ludzkiego, które może zawieść nadzieje, ale tylko boskie. To dlatego księgi lekcjonarza i ewangeliarza są w liturgii otaczane wyjątkową czcią.

Oczekiwałabym od głoszącego homilię zaakcentowania prawdy, że wigilijna noc nie jest tylko wspomnieniem narodzin Zbawiciela sprzed dwóch tysięcy lat, ale realnym doświadczeniem tego, co przeżywali pasterze, a co może stać się i naszym udziałem, z podobnymi skutkami duchowymi i doświadczeniem Bożej miłości.

Zgodnie z którym modelem i wzorcem miałby przyjść Mesjasz? Do czyich oczekiwań miałby dostosować się Bóg? Jedno jest pewne: gdyby Jezus przyszedł z mocą, chwałą i władzą, w całym majestacie, wtedy na pewno wpisałby się w ten upolityczniony i czysto światowy scenariusz zbawienia.

Józef odkłada na bok swoje rozumowanie, aby uczynić miejsce dla tego, co się dzieje, choć może mu się to zdawać tajemnicze, akceptuje, bierze za to odpowiedzialność i godzi się ze swoją historią.

Z niezwykłą siłą rezonują we mnie powyższe fragmenty dzisiejszych czytań. Celowo wyjęłam je z dłuższych kontekstów i połączyłam w pewną całość, aby wydobyć jak najpełniejszą esencję. Tak, SŁOWO ma wielką moc! Prawda, że piękny to temat rozważania na Boże Narodzenie?

J 1,1–18 Kiedy czytamy dziś pierwszych osiemnaście wersetów Czwartej Ewangelii, warto zwrócić uwagę na fakt, że w tym krótkim fragmencie znajdziemy wszystkie najważniejsze tematy, jakie następnie zostaną rozwinięte w dalszej części dzieła. Pojęcia życia, światłości/ciemności, świata, narodzenia z Boga, świadectwa, wiary, Prawa, prawdy, a także postaci Mojżesza i Jana Chrzciciela będą wielokrotnie powracać na kartach Janowego tekstu.