listopad/grudzień

Błogosławieństwa, które jak najbardziej dotyczą żyjących, tak naprawdę w pełni się zrealizują dopiero w niebie. Dlatego zrozumiałe są słowa św. Jana: „Obecnie jesteśmy dziećmi Bożymi, ale jeszcze się nie ujawniło, czym będziemy” (1 J 3,2).

Ci co się smucą będą pocieszeni w Niebie. A co z tymi co się cieszą? Oni też znajdą drogę do nieba? Czy smutek jest konieczny do zbawienia? Czy chodzi o chwile smutku, które przeżywa każdy z nas, czy o stan permanentny, stały?

„Wielki tłum, którego nikt nie mógł zliczyć” – ponieważ Bóg jest bogaty w miłosierdzie, a w Domu Ojca jest wiele mieszkań. Jest tam miejsce dla nas wszystkich, a najpewniejszą drogą jest trzymanie się „Drogi, Prawdy i Życia”.

Przyjąć pieczęć Boga, to umiłować Go całym sercem i zaufać Jego opatrzności. Końcem drogi każdego, kto idzie za Bogiem, jest wieczne szczęście w niebie.

Kiedy przed laty, na lekcjach religii pytałem młodzież, co w swoim młodym życiu uważa za największe wartości, padały przeróżne odpowiedzi. Zwykle były to wówczas kwestie, które katecheta chciał usłyszeć. Uczniowie doskonale wiedzieli, jak należy odpowiadać. Co słyszałem? Ważne były dla nich: miłość, rodzina, dobra praca, przyjaźń, zdrowie… wreszcie pojawiał się również Bóg.

Obchodzona dzisiaj uroczystość Wszystkich Świętych jest wspomnieniem tych, dla których Chrystus był Mistrzem. Naśladując Go, coraz bardziej zbliżali się ku niebu.