maj/czerwiec 2024

Z biegiem czasu dojrzewała w chrześcijanach świadomość, że materialne miejsce modlitwy jest znakiem wspólnoty Kościoła. Katechizm uczy, że budowle przeznaczone do kultu Bożego nie są zwyczajnymi miejscami zgromadzeń, ale „oznaczają i ukazują Kościół żyjący w tym miejscu, mieszkanie Boga z ludźmi pojednanymi i zjednoczonymi w Chrystusie” (KKK 1180).

Moją szczególną uwagę w dzisiejszej Ewangelii przykuwa dbałość, z jaką Chrystus przygotowuje Ostatnią Wieczerzę. Jestem wdzięczna Chrystusowi, iż wsłuchał się w tę naturalną potrzebę człowieka posiadania świątyni. Bóg jest nieograniczony, można modlić się do Niego i doświadczać Go w każdym miejscu i o każdej porze. Chrystus mógł skupić się na samej istocie i ustanowić Eucharystię obojętnie gdzie, nawet w stajni. To wiemy. Ale tęsknoty człowieka są inne i Chrystus pochylił się nad tym. Dzięki temu przez wieki powstało wiele niepowtarzalnych przestrzeni, które wspaniale oddają właściwą naturę przymierza Boga z człowiekiem.

Gdzie chcesz? Bardzo chętnie akcentujemy wspólnototwórczy aspekt Mszy św. Wspólna modlitwa, śpiew, znak pokoju. A co z ofiarą Jezusa na krzyżu, z początkiem Eucharystii? To są wszystkie momenty trudne, choroby, cierpienie, nasz kontakt z chorymi i potrzebującymi. Te wszystkie sytuacje możemy duchowo zanurzyć w kielichu z Krwią Pańską. Dziękujemy za te doświadczenia, bo może wtedy choć w małym procencie zaczynamy powoli wchodzić w misterium męki i śmierci naszego Zbawiciela.

Zbytnio się przyzwyczailiśmy do tego, że Boże Ciało to nic innego jak tradycja, którą co roku powtarzamy: procesja z Najświętszym Sakramentem, dzieci sypiące kwiatki, dzwonki, orkiestra, ministranci, feretrony, różaniec, czyste ulice i chodniki i wszyscy wierni idący za celebransem. Czynimy to nie dla swojej chwały, nie dla fotografii, filmików, nie dla parafialnej strony internetowej.