marzec/kwiecień 2024

Chociaż jesteśmy w trakcie Wielkiego Postu, na początku odniosę się do początku zbawienia w Jezusie Chrystusie. To, że Syn Boży wcielił się w człowieka bardzo dużo mówi. Nie chodzi w tej uroczystości o piękny klimat, upieczenie piernika i położenie tradycyjnych dwunastu potraw na stole, tylko o uświadomienie sobie, że bycie człowiekiem jest wyróżnieniem, bo sam Bóg chciał wejść w ten sposób odbioru świata.

Nie lubimy sprawiedliwego Boga. Wolimy sprawiedliwe sądy, sprawiedliwych pracodawców, sprawiedliwych nauczycieli… Słowem, chcemy mieć sprawiedliwość, nad którą możemy zapanować. W wypadku Wszechwiedzącego Boga wszystko wymyka się spod kontroli, bo On, jak sama nazwa wskazuje, wszystko wie. Gdy do tego dołączymy temat grzechu oraz konieczności odpokutowania go – czy to w doczesnym życiu, czy to w czyśćcu, słowo „sprawiedliwość” nie jawi się w pozytywnych barwach.

Wielu chrześcijan, gdy jest na rozdrożu, wybiera opcje dla siebie wygodniejsze i uspokaja swoje sumienie twierdzeniem, że przecież Bóg jest Miłością i na pewno zrozumie ich sytuację. Przecież trzeba by było być bestialskim, by nie chcieć dobra człowieka i nie rozumieć, że w tym, konkretnym przypadku nie było innego, lepszego wyjścia. A jednak po czasie okazuje się, że były lepsze rozwiązania i one by nas łagodniej poprowadziły przez różne, życiowe turbulencje.

Trzeba naprawdę podziękować Duchowi Świętemu, że skłonił Ewangelistę do tego, by zanotował ten fragment. Dzięki niemu możemy podjąć bardzo ważną refleksję, która naprowadza nas na dojrzałe przeżywanie cierpienia. Poprzez nią mamy szansę uratować ludzi z bardzo toksycznych, a czasami trzeba by było uczciwie powiedzieć – patologicznych sytuacji i relacji.