marzec/kwiecień 2024

Wspólnota wierzących, która celebruje liturgię Męki Pańskiej, zostaje uzdolniona i wezwana do bycia świadkiem nadziei – do dostrzegania „chwały ukrytej w krzyżu”. Jezus Chrystus, który wszedł w nieszczęścia człowieka i otchłań każdego cierpienia, przemienia jednocześnie te najbardziej bolesne miejsca, wyzwalając wierzących z mocy ciemności.

Zazdroszczę kaznodziei i współczuję zarazem. Zazdroszczę, bo może zwiastować słowo w tym jednym z najważniejszych dni, kiedy gleba serca wiernych jest szczególnie spulchniona i gotowa na przyjęcie ziarna słowa. Współczuję, bo wielki ciężar odpowiedzialności spoczywa na głoszącym. Słowo przepowiadane w tych świętych dniach musi być najwyższej próby, gdyż będzie mocno rezonowało w sercach słuchaczy.

Śmierć Jezusa na drzewie krzyża, o której dziś słyszymy w relacji św. Jana (por. J 18,1–19,42) nie była jakimś przypadkiem, ale w pełni świadomie przyjętą wolą Ojca. Bóg podejmując krzyż wziął na siebie wszystko, wziął do końca, całkowicie zjednoczył się z człowiekiem i przez swoją śmierć na krzyż otworzył nam na nowo drogę do nieba, zamkniętą przez grzech pierwszych ludzi, przez brak zaufania słowu Boga, przez nieposłuszeństwo Jego woli.

Stać przy Jezusie. To możemy dziś zrobić. Zapomnieć o sobie. O nic nie prosić. Może nawet i nic nie mówić? Być przy Jezusie nie dla siebie, nie polecać Mu żadnych spraw. Być przy Jezusie dla Niego samego. Nie dlatego, że coś potrzebujemy, ale dlatego, że Go kochamy. Nie, by otrzymać dar, ale dla samego Dawcy. A On mówi z krzyża: „Pragnę”.