styczeń/luty 2024

„Daj mi poznać Twoje drogi, Panie, naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami. Prowadź mnie w prawdzie według swych pouczeń, Boże i Zbawco, w Tobie mam nadzieję” (Ps 25,4–5). Taka modlitwa jest właściwą reakcją na wezwanie do nawrócenia. Cały proces nawrócenia rozpoczyna się od słuchania słowa Bożego, z którego rodzi się wiara.

Nie potrafię tego ująć w słowa, bardziej to przeczuwam i może poproszę, drogi Księże, o pomoc w tym poszukiwaniu. W wezwaniu Jezusa jest prośba o towarzyszenie, o uwierzenie w Miłość, o otworzenie się na relację. Moja intuicja mówi mi, że chodzi o coś znacznie głębszego, większego niż stereotypowe postrzeganie powołania. Powołanie znaczy również zdolność i zamiłowanie do czegoś, przeświadczenie, że to czemu się poświęcamy, jest dla nas dobre, że robiąc to, jesteśmy szczęśliwi, towarzyszy nam uczucie pełni.

KOMENTARZE DO CZYTAŃ MSZALNYCH

W wielu naszych domach być może stoją jeszcze choinki przypominające nam pełen radości czas Bożego Narodzenia. Radość powinna wypełniać serce ucznia Pana Jezusa nie tylko w okresie świątecznym. Święty Paweł w liście do Filipian wzywa „Radujcie się zawsze w Panu; jeszcze raz powtarzam radujcie się!” (Flp 4,4). Oczywiście radość w myśli Apostoła Narodów nie jest radością rozumianą jako wesołkowatość i beztroska.

„Człowiek jest wtedy wolny, gdy może realizować to, co dla niego najlepsze, a nie ma lepszej rzeczy niż ta, której chce dla mnie Pan Bóg” (ks. Franciszek Blachnicki). I tak zaczyna się odkrywanie drogi powołania po ścieżkach Boga.

Program Jezusa mówi, iż czas się wypełnił. Już jest czas, ten czas jest idealny i oczekiwany od dawna. Nie ma lepszego momentu, by Bóg przyszedł, by stał się człowiekiem i by zaczął nauczać. Ten czas Bożej obecności trwa. Jest to czas, w którym każdy z nas może doświadczać jak wielki jest Bóg i jak wielka jest Jego miłość do nas grzeszników.