wrzesień/październik

W homilii warto dodać, że ci, którzy będą żyć na sposób Chrystusa, nie będą uznawać wymagań Prawa za ciężar niemożliwy do udźwignięcia. Ten aspekt podkreślił Jan Paweł II w encyklice Veritatis splendor: wiara chrześcijańska „nie jest jedynie zbiorem tez wymagających przyjęcia i zatwierdzenia przez rozum.

A dziś? Dziś czynienie dobra nie wymaga heroizmu. Choć często wcale łatwe nie jest… Właśnie ze względu na to co „z zewnątrz pochodzi” – presja społeczna, wyśmianie, wyszydzenie, że jest się katolikiem (naiwniakiem).

Jk 1,17–18.21b–22.27 W gronie dwunastu apostołów znajdziemy dwóch mężczyzn o imieniu Jakub. Jeden z nich to syn Zebedeusza i brat Jana. Został on ścięty z polecenia Heroda Agryppy w roku 44 po Chr. (Dz 12,1–2). Jego relikwie są przechowywane i czczone w Santiago de Compostela. Drugi Jakub w gronie Dwunastu nazywany jest synem Alfeusza (Mk 3,18; Mt 10,3; Łk 6,5; Dz 1,13). Już od starożytności bywał on utożsamiany z Jakubem Sprawiedliwym, Jakubem Mniejszym czy Jakubem, bratem Pańskim. Kwestia ta jest nadal dyskusyjna z powodu niewielkiej ilości informacji w samym tekście Nowego Testamentu, a także zróżnicowanych opinii starożytnych pisarzy chrześcijańskich. Autor listu przedstawia się jako „Jakub, sługa Boga i Pana Jezusa Chrystusa” (Jk 1,1). Jego dzieło należy do literatury mądrościowej – do tego samego typu pisarstwa, co starotestamentowa Księga Przysłów czy Mądrość Syracha. List Jakuba nie odnosi się do wydarzeń z życia ziemskiego Jezusa z Nazaretu, za to znajdujemy w nim wiele aluzji do nauczania Jezusa, szczególnie do tekstu Kazania na górze (Mt 5–7). List Jakuba jest refleksją nad tym, co w praktyce znaczy być człowiekiem wierzącym.

Jezus przyszedł właśnie po to, by to „więcej” objawić i wyraźnie ukazać. Jego wkład można by nazwać rewolucją moralną, która zupełnie inaczej stawia akcenty niż dotąd rozumieli to Żydzi.

Chrystus nie usuwa prawa, nie jest anarchistą ani buntownikiem. Jest Zbawicielem, który dla nas wszystkich chce wyłącznie dobra oraz pragnie pomóc nam w dojściu do niego.

Tradycja jednak poszerzyła zasięg znaczenia i to, co początkowo odnosiło się tylko do kapłanów składających ofiarę, rozciągnięto na wszystkich. W konsekwencji rytualnych przepisów o czystości wymagano od każdego Izraelity. Tak nauczano i tak egzekwowano te przepisy w czasach Pana Jezusa. Na zarzut, który postawiono, Jezus odpowiada cytatem Izajasza: ten lud czci mnie wargami, lecz sercem daleko jest ode Mnie.