wrzesień/październik

„Każdy grzech rzutuje z mniejszą lub większą gwałtownością, z mniejszą lub większą szkodą na całą strukturę kościelną i na całą ludzką rodzinę” (Reconciliatio et Paenitentia, nr 16). Tak rozumiana odpowiedzialność za świętość wspólnoty katolickiej prowadzi z kolei do uznania tego co dobre, prawdziwe i święte u ludzi innego pochodzenia, koloru skóry, położenia społecznego czy religii (DRN 5), dialogu ekumenicznego (KKK 821), optymizmu i życzliwości (Ewangelia dnia).

Chętnie mówimy lub sugerujemy im, co powinni robić, jak myśleć, jakich dokonywać wyborów. I – dodatkowo – motywujemy to… religijnie. Czyli: „musisz zrobić to, czego ja chcę, albo – czego chce nasza grupa, bo inaczej nazwę cię głupcem, złym człowiekiem, grzesznikiem”. Tak łatwo przychodzi nam osądzać innych.

Jk 5,1–6 W tradycji Starego Testamentu bogactwo było widziane jako znak Bożej przychylności. Człowiek bogaty, któremu powiodło się w sprawach materialnych, był błogosławiony przez Boga. Ślady tego przekonania znajdziemy choćby w Księdze Hioba – pod koniec Bóg przywróci wiernemu swemu słudze wszystkie majętności (Hi 42,10). Jednocześnie już najstarsi prorocy, jak na przykład Amos (VIII w. przed Chr.), krytyko-wali bogaczy, którzy dręczą i gnębią ubogich. Mówili, że spadnie na nich sroga kara od Boga (Am 4,1–3). Po raz kolejny w swoim liście Jakub podejmuje wątek, który znamy z Jezusowego Kazania na górze: „Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się, i kradną. Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się, i nie kradną. Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje” (Mt 6,19–21).

Czasem możemy myśleć, że Bóg interesuje się jedynie katolikami, i to tymi najbardziej porządnymi, że jedynie nas wspiera i nam błogosławi – też tak przez długie lata myśleli Żydzi. Czy tak rzeczywiście jest? Zobaczmy, co mówi na ten temat Słowo.

Czy zatem kończący się miesiąc i wakacyjny czas dla studentów może być jakąś okazją do tego, by z nowym zapałem i energią poszukać inspiracji do pracy nad sobą tak, aby było w nas więcej radości a mniej zazdrości? Co zatem możemy usłyszeć od Pana, który mówi do nas także w tę niedzielę przez żywe Słowo, bo przecież Jego nakazy są radością serca jak to usłyszeliśmy w refrenie dzisiejszego psalmu (por. Ps 19).

„Zazdrosne poczucie wyjątkowości i myślenie o misji jako przywileju dla wybranych spotyka się ze stanowczą reprymendą Pana: „przestańcie zabraniać”. Zamiast elitarnego odcinania się od dobroczynnych ludzi, Chrystus nakazuje odcinanie się od wyniosłości gorszącej innych”.