wrzesień/październik

Jk 5,1–6 W tradycji Starego Testamentu bogactwo było widziane jako znak Bożej przychylności. Człowiek bogaty, któremu powiodło się w sprawach materialnych, był błogosławiony przez Boga. Ślady tego przekonania znajdziemy choćby w Księdze Hioba – pod koniec Bóg przywróci wiernemu swemu słudze wszystkie majętności (Hi 42,10). Jednocześnie już najstarsi prorocy, jak na przykład Amos (VIII w. przed Chr.), krytyko-wali bogaczy, którzy dręczą i gnębią ubogich. Mówili, że spadnie na nich sroga kara od Boga (Am 4,1–3). Po raz kolejny w swoim liście Jakub podejmuje wątek, który znamy z Jezusowego Kazania na górze: „Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się, i kradną. Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się, i nie kradną. Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje” (Mt 6,19–21).