maj/czerwiec 2025

Wezwanie Jezusa: „Chodźcie, posilcie się!” (Łk 21,12) jest wskazówką dla wierzących w Chrystusa czytelników Ewangelii, że od Eucharystii powinna zaczynać się każda misja, także misja rybaka ludzi (por. Łk 5,10).

Czcigodny Kaznodziejo przygotowujący homilię na 3. niedzielę Wielkanocy Roku Pańskiego 2025, proszę o odważne słowa prawdy na temat manipulacji i głoszenia nieprawdy o ludziach, którzy dobrze czynią. Owszem, apostołowie z Piotrem na czele „cieszyli się, że stali się godni cierpieć dla Imienia Jezusa” (Dz 5,41), ale współczesnym „faryzeuszom”, „arcykapłanom” i „członkom Sanhedrynu” trzeba jasno powiedzieć, że zmierzają donikąd, a może po prostu do piekła.

Ap 5,11–14 Autor Apokalipsy opowiada wizje, jakich doświadczył podczas objawienia Jezusa zmartwychwstałego. Widzimy uczestników niebiańskiej liturgii, która jest sprawowana wokół tronu Boga. Bóg zasiadający na tronie to obraz doskonale znany z literatury apokaliptycznej Starego Testamentu (Dn 7,9; Iz 6,1; Ez 1,26) – widzimy zgromadzone wokół Niego niebiańskie istoty. Święty Jan zbudował swoją księgę z cytatów i aluzji do tekstów starotestamentalnych i słów Jezusa, ale dołączył do nich również liturgiczne hymny chrześcijańskie.

Benedykt XVI Od tamtego dnia Piotr szedł za Mistrzem z jasną świadomością własnej ułomności, ale ta świadomość nie zniechęcała go. Wiedział bowiem, że może liczyć na obecność Zmartwychwstałego u swego boku. Od naiwnego entuzjazmu początkowego opowiedzenia się za Jezusem, poprzez bolesne doświadczenie zaparcia się i płaczu nawrócenia, Piotr doszedł do powierzenia się Jezusowi, który dostosował się do jego nędznej zdolności miłowania. W ten sposób również i nam ukazuje drogę, pomimo całej naszej słabości.

Mija kilkanaście dni. Znów płonie ognisko. Konfiguracja postaci nieco się zmienia. Jest Piotr, ale zamiast służącej – sam Jezus. I znów trzy razy pada pytanie. Brzmi: „Piotrze, czy miłujesz Mnie?”. Odpowiedź pierwszego z apostołów jest jednoznaczna: „Panie, Ty wiesz, że Cię kocham”.

Trzy lata towarzyszenia Nauczycielowi, poznawania Jego nauki, przypatrywania się Jego spotkaniom z ludźmi, żarliwego oddania i miłości, chwil słabości, a nawet gniewu i rywalizacji o względy Mistrza. Trzy lata ludzkiej przyjaźni i wspólnoty. Trzy lata zakończone dramatycznymi dniami męki i umierania umiłowanego Pana, po których wrócili do dawnego życia i codziennych obowiązków, ale byli już zupełnie innymi ludźmi.