maj/czerwiec 2025

Mamy naśladować Jezusa zarówno w życiu, jak w i śmierci. Czasami bowiem posłuszeństwo głosowi Pasterza wiąże się z „wielkim uciskiem”, cierpieniem często niezrozumiałym. Trwanie w jednej owczarni jest okazją dla kaznodziei do kształtowania duchowości komunii, a więc zdolności odczuwania więzi z bratem w wierze, postrzegania go jako „kogoś bliskiego”, dostrzegania w drugim człowieku przede wszystkim tego, co jest w nim darem Bożym, dar nie tylko dla brata, który bezpośrednio go otrzymał, ale także „dar dla mnie” i dar dla wspólnot życia codziennego. Psalm responsoryjny dopowiada, że Panu należy służyć z weselem. Trwając w nadziei charakterystycznej dla ludzi, którzy spotkali Zmartwychwstałego, można bez obaw swą uwagę i siły skierować nie tylko na swoje problemy dnia codziennego, ale i na wielbienie Boga.
W liturgii Bóg umieszcza zarówno całe życie swojego Syna, jak i życie każdego wierzącego. Dlatego każde „Amen” wypowiadane w czasie Eucharystii jest wielokrotnie potwierdzaną zgodą z wolą Ojca, który do źródła życia może prowadzić „wielki ucisk”. Podobnie gdy odmawiana jest Modlitwa Pańska, a w niej padają słowa: „bądź wola Twoja” – wtedy również uznajemy wolę Pasterzą nad naszą. Warto, aby homilista zaznaczył, że człowiek jest powołany do wolności, a w tej wolności do takiej miłości, gdzie wola Tego, którego się kocha, staje się wolą tego, który kocha. Słowa kapłana, które wypowiada tuż przed udzieleniem Komunii Świętej: „błogosławieni, którzy zostali wezwani na Jego ucztę”, są uobecnieniem głosu Pasterza, który wzywa owce, aby idąc za Nim, wytrwali w wierności, zwłaszcza gdy przyjdą dni ciemne, gdy pojawi się to, co po ludzku trudne i niezrozumiałe. Uczeń-owca idzie za swoim Pasterzem. Uczestnik liturgii nie wie, dokąd zaprowadzi go zgoda na wolę Ojca, ale wie, że prowadzić go będzie głos Pasterza, a to powinno wystarczyć (Pielgrzymi nadziei, Program duszpasterski na rok 2024/2025).