maj/czerwiec 2025

„A świątyni w nim nie dojrzałem: bo jego świątynią jest Pan Bóg wszechmogący oraz Baranek” (Ap 21,22) – Jezus chce, aby Jego uczniowie osiągnęli obfitość i pełnię (por. Jr 13,19), aby byli wolni od lęku.

Słuchając Ewangelii nasuwają mi się pytania – co oznacza słowo „Paraklet” i w jakich kontekstach to słowo było używane za czasów Chrystusa? Czy uczniowie nie miłowali swojego Mistrza, skoro nie rozradowali się, że idzie do Ojca?

Ap 21,10–14.22–23 Wizja odnowionej Jerozolimy posiada głęboką symbolikę. Jak w całej Księdze Apokalipsy, tak i tutaj widzimy wyraźnie symbole związane z liczbami. Trzy to symbol doskonałości i pełni w przestrzeni Bożej. Cztery to doskonałość i pełnia tego świata – świata, który ma cztery kierunki geograficzne. To także pełnia człowieka, który ma cztery kończyny.

Jezus, wyjaśniając im nowe przykazanie miłości, jest jednoznaczny – nie można kochać Pana i ignorować Jego naukę. Ostatecznym testem naszej miłości do Boga i drugiego człowieka jest życie Ewangelią. Nie chodzi o zasługiwanie na miłość, bo Jezus kocha nas przecież miłością bezinteresowną, nie stawia jej warunków i granic.

Jest w nas taka władza, którą nazywamy pamięcią. Nie jest to jednak wyłącznie taka pamięć, jaką obserwujemy chociażby w świecie zwierząt, które pamiętają zapach właściciela czy miejsce, gdzie można zdobyć jedzenie. Nie chodzi też tylko o pamięć, jaką dysponuje student, który na egzaminie referuje profesorowi przyswojony materiał. Człowiek ma dodatkowo pewną szczególną zdolność, tzw. pamięć duchową.

Dzisiejsza Ewangelia mówi o miłości. Któż z nas o niej nie chce słuchać! Iluż o niej pisało, śpiewało i starało się ją namalować. Moglibyśmy cały dzień spędzić, słuchając tylko muzycznych utworów o miłości.