maj/czerwiec 2025

Quemadmodum vidistis eum ascendentem in caelum, ita veniet, alleluia. To admiramini aspicientes, czyli wpatrywanie się ze zdumieniem, domaga się interpretacji, którą Jezus podał nam już w Ewangelii i którą autor Listu do Hebrajczyków jeszcze bardziej doprecyzowuje: Jeśli Kościół czuwa w oczekiwaniu na powrót Pana, wpatrując się w niebo z podziwem, wiemy, że Chrystus wchodzi do nieba, „aby teraz ukazać się przed Bogiem w naszym imieniu”. Nadzieja na ponowne połączenie się z Chrystusem opiera się na obietnicy dwóch mężczyzn ubranych na biało, którzy mówią uczniom, że Jezus „powróci w ten sam sposób”. Ale do tego czasu Chrystus oferuje wstawiennictwo za Kościół, który modli się podczas czuwania, ponieważ wszedł do nieba raz na zawsze. Tak więc Chrystus mówi swoim uczniom, że obietnica Ojca przyjdzie na nich i aby „pozostali w mieście, dopóki nie zostaniecie przyobleczeni mocą z wysokości”. Jezus przygotowuje scenę dla drugiego rozdziału Dziejów Apostolskich, w którym moc Boża w Duchu Świętym przyoblecze czujnych uczniów niebiańskimi darami. Jednak ta nadzieja rozszerza się, aby pewnego dnia dołączyć do Chrystusa właśnie z powodu obietnicy: „utwierdź naszą nadzieję, że my, członkowie Mistycznego Ciała Chrystusa, połączymy się z Nim w chwale” (kolekta). Jak mówi Prefacja I o Wniebowstąpieniu Pańskim: „wstępując do nieba nie porzucił nas w ludzkiej niedoli, lecz jako nasza Głowa wyprzedził nas do niebieskiej ojczyzny, aby umocnić naszą nadzieję”. Do tego czasu oczekujemy Pana w chwale i dziękczynieniu jako wielbiąca wspólnota wiernych chrześcijan. Również w tym przypadku Ewangelia Łukasza z radością antycypuje własne doświadczenie uwielbienia uczniów podczas czuwania. Tak więc początek kolekty błaga Boga, aby Kościół był pełen radości aż do ponownego przyjścia Chrystusa (Pielgrzymi nadziei, Program duszpasterski na rok 2024/2025).