marzec/kwiecień 2025

Eucharystia jako aktualizacja śmierci i zmartwychwstania Chrystusa jest miejscem objawienia się chwały cierpiącego Sługi, miejscem udziału w mesjańskich darach Chrystusa oraz duchowej przemiany na Jego wzór (II czytanie). Otrzymując ciało i krew Chrystusa, uczestnikom liturgii zostają przekazane Boże energie zmartwychwstania w postaci odwagi i nadziei.

Jezus chciał pokazać uczniom siebie, jako człowieka modlitwy, zachęcić do wejścia na drogę życia wewnętrznego, która prowadzi do zmiany – także dostrzeganej przez innych. Towarzyszenie Jezusowi, „wejście w obłok”, który jest starotestamentalnym symbolem obecności Boga, musiało bardzo ich poruszyć, pracować w ich umyśle i sercu.

Łk 9,28b–36 Jezus po raz drugi zabiera ze sobą tylko trzech wybranych apostołów. Wcześniej towarzyszyli Mu oni podczas wskrzeszenia córki Jaira, przełożonego synagogi w Kafarnaum (Łk 8,51). Święty Łukasz jako jedyny z ewangelistów wspomina o modlitwie Jezusa w momencie przemienienia. Odmienność ciała chwalebnego – tego, które Chrystus ma po zmartwychwstaniu, a o którym wspomina św. Paweł w dzisiejszym drugim czytaniu – wynika z jego przebóstwienia. W Przemienieniu Jezus po raz pierwszy ukazuje swoje ciało chwalebne. W 15 rozdziale Pierwszego Listu do Koryntian św. Paweł będzie rozważał, czym ono jest. A jest ciałem prawdziwym – ale tak różnym od naszego „ciała poniżonego” (Flp 3,21), jak różni się roślina w pełnym rozwoju od ziarna.

Michel Quoist Stajemy przed tym samym problemem, który mieli apostołowie przed i po przemienieniu Jezusa. My również jesteśmy uczniami Jezusa. My również kroczymy obok Niego i często nie rozpoznajemy Go, ponieważ, jak apostołowie, spotykamy: Twarze zmęczone: twarz człowieka w autobusie, wracającego z pracy, i twarz matki, która nie znajduje ani chwili, by usiąść; Twarze zniechęcone: twarz bezrobotnego, który staje w ogonku, by znaleźć pracę, i twarz działacza walczącego samotnie wśród obojętnych, którzy nie przestaną korzystać z jego walki...

Minęło pierwszych dziesięć dni Wielkiego Postu. Pierwsza niedziela mówiła o pokusach, a dzisiaj Bóg przypomina, że jesteśmy zaproszeni do przemienienia. To zwykła droga chrześcijanina. Nie bądźmy bierni.

Z jednej strony zachwyt i kontemplacja, pragnienie pozostania – z drugiej lęk. Pan Bóg jest zawsze ponad. Daje nam odczuć swą bliskość, ale gdy tylko człowiek chce ją sobie utrwalić i zarezerwować dla siebie, Bóg od razu się wymyka i pozostaje nieuchwytny. Nie da się Go zamknąć w obrębie namiotu.